Hrebejk nie boi się wchodzić na grząski teren tematów, których nie da się sprowadzić do łatwych, czarno białych rozstrzygnięć, ani upupić polityczną poprawnością. W „Czeskim błędzie” to były „teczki”, w tym filmie to multi-kulti współczesnej Pragi. Mamy tu Hanę - działaczkę organizacji na rzecz imigrantów w konfrontacji z Verą - mieszkanką wielokulturowego Żiżkova, zdradzającą objawy ksenofobii. Spotykają się w domu profesora od spraw emigracji, dawniej dysydenta, obecnie na progu śmierci, który po 20 latach chce się wreszcie rozwieść z Verą i ożenić z Haną (ongiś dziewczyną jego syna). Są też Martin, jego syn żyjący w Australii i córka Lenka, tancerka flamenco. Scena tego spotkania z ‘performancem’ Very, znakomicie granej przez Vasariovą, to kawałek wielkiego kina. Szlachetny Martin, myśląc, że został okradziony przez szajkę z którą współpracuje policja, wciąga bogu ducha winnego ochroniarza Frantiska w tarapaty, a gdy rzecz się wyjaśnia kwituje sprawę jednym telefonem ‘proszę go ode mnie przeprosić…’ Tymczasem tamtemu wali się życie. I tak Hrebejk splata losy inteligenckiej rodziny Horeckich z praskimi kibolami, przemytnikami imigrantów, handlarzami dzieci, gangami różnych grup etnicznych i kobietą z byłej Jugosławii, pewnie ofiarą gwałtu, która nie może mieć dziecka, ale też nie może żyć bez dziecka. Jak wszystko wali się na złamanie karku, to co można zrobić? Wyjechać do Australii, albo na własnym podwórku robić mądre kino…